فراتر از ابرها

بازم شروع شد همه ی ندونستنا...همه ی ترسا....همه چیز...نمیدونم نگران کدوم تیکه ازین دل باشم... خدایا من ظرفیت این حالو ندارم.... خدایاااا لازم دارم بیای بغلم کنی.... عین بچه هایی ک از ترس ب بغل مادرشون پناه میبرن ‌...لازم دارم بهم پناه بدی... خدای مهربونم چیکار میشه کرد؟؟ راه درست چیه... میترسم... همیشه ازینکه ابعاد چیزیو ندونم و برام روشن نشه اون چیز ترسناکه... خدایا نمیدونم بگم ترسو ام یا بگم محتاطم...یا تجربه هام منو پر از تردید کرده...